Od septembra 1979. godine kada je na sajmu automobila u Frankfurtu Mercedes predstavio svoj model W126, koji je interno dobio i naziv Sonderklasse (specijalna S klasa) do danas prošlo je okruglo 40 godina. Mnogi stariji ljubitelji Mercedesa spremni su da tvrde kako je W126 bio i ostao najpopularnija S-Klasa svih vremena, jer je u trenutku svog predstavljanja ponudio mnoga revolucionarna tehnološka i pogonska rješenja. O koliko naprednom automobilu je bilo riječ najbolje govori podatak da se proizvodio i prodavao u Njemačkoj, Južnoj Africi i Maleziji punih trinaest godina, tačnije do 1992. godine. Iz današnje perspektive i shodno činjenici da se današnji modeli mijenjaju u intervalima od pet do sedam godina navedeni podatak zvuči pomalo nestvarno. Model W126 je u Mercedesovoj gami naslijedio W116 model, koji je predstavljen 1972. godine i ostaće upamćen kao prva limuzina sa internom oznakom S-Klasa. Na temeljima ove takođe sjajne limuzine, ali i u skladu sa tada najsavremenijim tehnološkim dostignućima razvijena je serija W126 sa kojom je Mercedes želio da pokaže konkurenciji koliki su njegovi trenutni dometi kada su u pitanju kvalitet izrade, luksuzna oprema i pogon. Za dizajn W126 bio je zadužen jedan od najvećih Mercedesovih kreativaca svih vremena, italijanski dizajnerski mag Bruno Sacco. Kada sam tražio inspiraciju za izgled nove S-Klase gledao sam u prethodnu seriju W116 i zamišljao kako bi želio da ona izgleda u budućnosti. Iz moje vizije i aktuelnih proizvodnih mogućnosti nastala je jedna od najljepših luksuznih klasičnih njemačkih limuzina svih vremena. Mnoge moje kolege kada su vidjele maketu W126 modela su mi rekle da sam osmislio bezvremenski automobil, a vrijeme je samo potvrdilo njihove tvrdnje. W126 je kao kap vode kojoj ništa ne bih dodao, ali ni oduzeo – prokomentarisao je svojevremeno Bruno Sacco.

Veoma bitan momenat u oblikovanju vanjskog dizajna bilo je aerodinamičko testiranje karoserije u vazdušnom tunelu, koje je sprovedeno u okviru novog „Efficient Energy“ razvojnog koncepta. Zahvaljući rezultatima dobijenim u tunelu W126 je dobio zaobljeniju formu prednjeg branika, koji je evoluirao iz do tada standardne hromirane forme. Bočni dijelovi vrata su zaštićeni plastičnim oplatama, a i zadnji branik je po prvi put „utopljen“ u karoseriju automobila kako bi šumovi, ali i otpor na visokim brzinama što manji. Rezultat je bio za ono vrijeme uzoran koeficijent otpora vazduha od 0,36 što je bilo značajno bolje ostvarenje nego kod prethodnika. Najbolji pokazatelj koliko je Mercedes W126 bio ispred svog vremena je činjenica da je i devedesetih godina prošlog vijeka u poznim godinama još uvijek bio u skladu sa tada aktuelnim trendovima i tehnološkim dostignućima. Poseban ugođaj ponuđen je u enterijeru, koji je oblikovan u skladu sa tradicionalnim vrijednostima njemačkog proizvođača. To u principu znači da je ispred vozača bio veliki četverokraki upravljač, kroz kojeg je on gledao na jednu od najljepših i najpreglednijih klasičnih instrument tabli, za čiju izradu je bio zadužen njemački specijalita VDO. Centralnu poziciju na instrumentima dobio je okrugli analogni pokazivač brzine, sa čije desne strane je bio za ono vrijeme ekskluzivni obrtomjer. Lijevi dio instrument panela bio je rezervisan za pokazivače temperature ulja i motora, mjerač nivoa goriva u rezervoaru i preteču današnjeg ekonometra, takozvani pokazivač ekonomične vožnje, koji je sugerisao vozaču do kog nivoa je opteretio pogon automobila u određenim situacijama. Mercedesova S-Klasa sa kraja sedamadesetih godina prošlog vijeka u kabini je mogla da ponudi svjež i rashlađen vazduh zahvaljujući klima uređaju. Do svježeg, prirodnog vazduha moglo se doći i zahvaljujući električno pokretanom krovnom otvoru, ali električno pokretanim prednjim i zadnjim prozorima. Od 1981. godine u S-Klasu počeo se ugrađivati i vazdušni jastuk za vozača, a od prvih modela su se ugrađivali automatski zatezači sigurnosnih pojaseva. Od 1982. godine ova tehnologija našla se i u ostalim Mercedesovim modelima. Treba dodati i da je serija W126 bila opremljena i sa ABS sistemom, koji je svojevremeno takođe bio revolucionarno rješenje. Tokom 1981. godine W126 je dobio i veoma atraktivnu trovratnu kupe verziju interno označenu kao C126, SEC. U nastojanju da povećaju dinamiku vožnje i agilnost ovog automobila Mercedesvi inženjeri su skratili originalni međuosovinski razmak i dodatno ojačali vješanje. Bio je to proporcijski veoma skladan i elegantan automobil, sa specifičnom maskom hladnjaka sa velikom trokrakom zvijezdom na sredini, koja je stilizovana po uzoru na skupocjeniji SL model. I kupe je kao limuzina mogao da ponudi uzoran komfor, u enterijeru sa četiri zasebna posebna sjedišta. Među jedinstvenim detaljima koje je nudio ovaj model posebno se ističu električno upravljivi prednji sigurnosni pojasevi i aerdinamičke ručke na vratima, koje su bile specifičnog oblika koji je onemogućavao njihovo prljanje na brzinama višim od 60 km/h. Tokom osamdesetih godina Mercedes je konstantno unapređivao tadašnju S-Klasu postepeno uvodeći nove sigurnosne elemente, zatim poboljšanja na poljima performansi i udobnosti. S-Klasa je bio prvi Mercedes sa elektronskom kontrolom proklizavanja (ASR), vazdušnim jastukom za suvozača, automatskom blokadom diferencijala i električno podesivim stubom upravljača. Prve veće dizajnerske promjene napravljene su 1986. godine kada su uvedeni novi dezeni aluminijumskih točkova, modernizovana prednja svjetla i produžena zaštita donjeg dijela karoserije. Unutrašnjost je zadržala početnu jednostavnost i vrhunsku ergonomiju, sa većinom tastera i prekidača grupisanih na centralnom grebenu i tunelu mjenjača. U ovakvom okruženju vozač se lako fokusirao na put, dok je većinu komandi mogao da upotrebi po „osjećaju“ i bez direktnog skretanja pogleda na njih. U 12 godina koliko se zvanično proizvodio model W126 Mercedes je proizveo 818.036 limuzina sa četvoro vrata, od čega je 97.546 bilo pogonjeno dizel motorom. Za deset godina sa proizvodnih traka sišlo je i 74.060 primjeraka C126 SEC kupea. Mercedes je na bazi W126 modela izrađivao i produženu predsjedničku limuzinu sa četvoro vrata i luksuzno opremljenim enterijerom u kojem je čak bio i televizor. Na instrument tabli ovog modela bio je i putni računar sa digitalnim displejom. U odnosu na prethodnika W116 model koji je imao koeficijent otpora vazduha od 0,41, junak ove price, W126, je bio znatno aerodinamički napredniji sa koeficijentom od 0,36.

POGON

Mercedes je u W126 ugrađivao jedan petocilindarski 3.0 turbo dizel motor, tri benzinska redna šestocilindraša zapremine 2.6, 2.8 i 3,0-litara. Tu su bila i dva šestocilindarska redna turbo dizelaša zapremine 3.0 i 3,5-litara. Ljubiteljima moćnih pogonskih agregata ponuđena su četiri V8 benzinca zapremine 3.8, 4.2, 5.0 i 5,5-litara. Navedeni motori kombinovani su sa četvero i petostepenim ručnim mjenjačima, te četverostepenim 4G-Tronic automatikom. Pogonska gama u startu je pokrivala raspon od 156 KS koliko je isporučivao 2,8-litarski benzinac, do 240 KS sa koliko je raspolagao 5,0-litarski V8 motor. Trolitarski dizelaš istovremeno je raspolagao sa 125 KS. S vremenom je snaga najslabijeg benzinca povećana na 160 KS, dok je najjači 5,5-litarski benzinski motor svoj pogonski potencijal zaokružio na 300 KS.

SIGURNOSNI KAVEZ

Mercedes je bio jedan od prvih evropskih automobilskih proizvođača koji je shvatio koliki značaj imaju deformacione zone za zaštitu putnika prilikom sudara. Mada je sistem progresivnog gužvanja karoserije primijenio na nekim svojim ranijim modelima, on je u S-Klasi doveden na najviši nivo do tada. Zahvaljujući novoj i lakšoj konstrukciji putnička ćelija je mogla da ostane neoštećena u frontalnim sudarima do brzine od 55 km/h. Serija W126 je bila prvi automobil na svijetu koja je svojevremeno uspjela da ispuni sigurnosne zahtjeve kod asimetričnog frontalnog udara.