Kada je Ford lansirao sada već legendarnog Mustanga, GM mu se revanširao fascinantnim Camarom. Kada je Ford počeo sa primjenom slične ideje u Evropi sa modelom Capri, GM ga je ponovo pratio sa koncepcijski sličnom Mantom. Podsjećamo da je krajem šezdesetih godina prošlog vijeka GM-ova evropska podružnica Opel dobila novi automobil kodne oznake „Project 1450“, koji je bio zamišljen kao jeftini coupe sa četiri sjedišta. Novi model u prvom redu je bio veoma atraktivan, a nisu izostale ni tehničke novotarije u obliku federa u ogibljenju, te potpuno nove zadnje osovine. Nakon završenog razvoja stiglo je i ime – Manta A, koja je publici predstavljena u kombinaciji sa motorom zapremine 1.584 ccm, koji je u zavisnosti od verzije razvijao 68 i 80 KS.

Odmah na početku prodaje Manta se mogla dobiti u tri trimma opreme – Manta, Manta L i Manta SR, uz koju se isporučivao i žilavi 1.9-litarski benzinac. Manta SR je bila „rally“ verzija Mante L, namijenjena sportski orijentisanim kupcima, a bila je prepoznatljiva po posebnim točkovima, mat crnim poklopcem motora i takozvanim rally prugama na bokovima. Razlike su se nalazile i u enterijeru u obliku instrumenata u koji su bili uključeni brzinomjer, te dodatni panel sa satom, ampermetrom i manometrom ulja. Opel Manta SR je stizala u motornim opcijama sa 80 i 90 KS, koje su se opciono mogle opremiti i trobrzinskim automatskim mjenjačem. Istovremeno, evropska verzija bila je ponuđena i sa slabašnim 1.2-litarskim četverocilindrašem sa 60 KS, koji je ipak bio sposoban da ovaj 950 kg teški coupe dovede do maksimalne brzine od 145 km/h.

Poslije pet godina produkcije u Opelu odlučuju da u ljeto 1975. predstave zamjenika u obliku Mante B. Ovaj model tehnički je bio gotovo identičan uspješnom prethodniku, a razlike su se ticale modifikovane šasije sa dužim međuosovinskim razmakom, povećanom širinom, a uvedeni su i roll bar, te provougaona svjetla. Odmah po predstavljanju Manta se nudila u nekoliko linija, od koji je najviše pažnje izazivala GT/E opcija, karakteristična po sportskom ogibljenju sa plinskim amortizerima, dodatnim instrumentima, prednjem spojleru, sportskom kolu upravljača, te crnoj „haubi“ i prozorskim okvirima. Ponuda pogonskih agregata sastojala se od četverocilindričnih i šestocilindričnog benzinaca zapremine između 1.2 i 2.4 litre, sa rasponom snage između 60 i 142 KS.

U proljeće 1979. Manta prolazi kroz prvo osvježavanje i dobija drugačije aplikacije hroma u enterijeru, modifikovanu šemu boja, dok 1983. stiže i novi, laganiji 1.8-litarski agregat, namijenjen modelu GT. Nakon velikog uspjeha Mante 400 na rally takmičenjima, Opel 1983. godine proizvodi danas veoma rijetke i200 i i240 modele opremane 2.0E agregatom od 125 i 136 KS, koji su se isporučivali u srebrnoj ili bijeloj Opel Team boji. Posljednja Manta u opciji GSi s traka silazi u septembru 1988. godine, a Opel je upisao čak 550.000 modela B serije, što je zajedno sa A modelom rezultovalo ukupnom cifrom od 1.056.436 primjeraka.