Ako se može suditi prema prodajnim rezultatima ostvarenim u drugom polugodištu 2008. godine,  najmanji Hyundai jedan je od najpopularnijih modela ovog proizvođača na domaćem tržištu. Nakon veoma solidnog 1.1 benzinca, kojeg je već zamijenio savremeniji 1.2-litarski (75 KS), na test smo dobili i model opremljen malim trocilindričnim 1.1-litarskim dizelašem sa 75 KS. Mali, a naoko veoma skladan, u gradu okretan i lagan za parkiranje, na otvorenoj cesti pokretljiv i štedljiv, solidno opremljen i prihvatljive cijene novi i10 preko noći postao je miljenik mlađih porodičnih ljudi, koji automobil na prvom mjestu gledaju kao sredstvo prevoza, pa tek onda kao ogledalo prestiža. Iako su mali benzinski motori u ovakvim automobilima često zbog prihvatljive potrošnje, ali i znatno manje početne cijene, puno logičniji izbor, ima vozača kojima su dizel agregati ipak zanimljiviji.

Najveća mana malih troklipnih dizelaša, koje smo do sada imali priliku da vozimo, bile su poprilična buka i vibracije, kao neizbježan rezultat izostavljanja četvrtog klipa. I i10 ima sličnih “problema”. Nakon hladnog starta maleni motor svaki put mrzovoljno “zabrunda” pod kratkim poklopcem. Skromna izolacija u unutrašnjost propušta poprilično toga, a subjektivnom utisku o prevelikoj buci potpomaže i izostanak radija koji skromno opremljeni testni model nije imao. Zagrijavanjem motora utisak se popravlja i tada do izražaja dolaze sve pozitivnosti malog dizelaša, koji iz 1.120 ccm pri 4.000 obrtaja izvlači 75 KS. Maksimalni okretni moment od 153 Nm raspoloživ je u promjenjivom omjeru od 1.900 do 2.750 obrtaja, što u praksi garantuje agilan start i više nego solidna međuubrzanja.

ZNAČAJAN NAPREDAK
Dizajn najmanjeg Hyundaija još jedan je u nizu ustupaka koji su Korejci napravili da bi udovoljili razmaženim Evropljanima, koji estetiku cijene puno više od funkcionalnosti, kojoj je bio podređen izgled Hyundai Atosa, prethodnika i10. Ljepuškasti prednji i skladno zasječeni zadnji kraj, te blago povijena linija krova prave renesansni preokret u poređenju sa kutijastim prethodnikom i približavaju se na korak do stilski još uvijek visoko standardizovane evropsko-japanske konkurencije, koju predvode Citroen C1, Peugeot 107, Toyota Aygo...

Dobro proračunati petostepeni manuelni mjenjač omogućava vozaču da izvuče maskimum iz motora kod god to sticaj okolnosti zahtijeva. Šlag na tortu je odlično podešeno vješanje, koje se do granice funkcionalnosti dovodi samo nerazumnim pretjerivanjem. U svim ostalim situacijama i10 ide kao po šinama. Međuosovinski razmak od 2.380 mm i u uglove pomaknuti točkovi pokazali su se kao dobitna kombinacija. Solidne dinamičke karakteristike koje na papiru dokazuje maksimalana brzina od 165 km/h i ubrzanje od nula do 100 km/h za 15,9 sekundi, u stvarnosti se zbog malih gabarita automobila doživljavaju mnogo uvjerljivije, što na vozačkom jeziku znači da se sa ovako motorizovanim i10 lako odlučiti i na preticanje automobila puno zvučnijih imena.

Veoma bitan detalj kod ovako malog automobila je i njegova funkcionalna strana, a ona je kod „desetke” na veoma visokom nivou. I pored skromnih dimenzija (dužina 356,5 - širina 159,5 - visina 154 cm) najmanji Hyundai nudi sasvim pristojan prtljažnik, koji u osnovnom položaju prima 225 litara, a preklapanjem zadnjeg reda sjedišta i veoma konkurentnih 910 litara.Poslovičnu darežljivost Korejaca, kada je riječ o opremanju automobila, na primjeru testnog modela nije lako opravdati, jer on nije imao radio-uređaja, ali ni daljinskog zaključavanja, koje je danas manje-više standardan dio svake opreme. Serijski ABS i manuelni klima-uređaj, kao standardni dio i Smile paketa, ipak donekle popravljaju utisak.